Op 16 september a.s. geef ik een lezing over de uitspraak van de Raad van State van 29 mei 2019 over het Programma Aanpak Stikstof (PAS) van het Rijk. Door deze uitspraak kan een groot aantal (bouw)projecten in ieder geval voorlopig geen doorgang vinden. De Raad van State heeft het PAS afgekeurd als basis voor vergunningen, die een toename van stikstofdepositie op beschermde natuurgebieden mogelijk maken. De Raad van State heeft uitdrukkelijk aangegeven, dat deze uitspraak niet geldt voor onherroepelijke vergunningen.

De rechtbank Oost-Brabant heeft op 19 augustus 2019 toch de PAS-uitspraak van de Raad van State meegewogen bij de beoordeling van een onherroepelijke vergunning. Het gaat om een natuurvergunning uit 2013 voor een intensieve veehouderij. De vergunde aanwezigheid van ruim 19.000 biggen is nog niet gerealiseerd. Milieuverenigingen hebben het college van gedeputeerde staten van de provincie gevraagd de vergunning in te trekken. De provincie weigerde dat in een besluit van voor 29 mei 2019 met een beroep op de PAS. De rechtbank vindt die weigering onjuist en verbiedt de ondernemer de vergunning alsnog te gebruiken. Deze uitspraak vind ik niet vreemd, omdat het lang niet gebruiken van een vergunning een reden kan zijn voor intrekking daarvan. 

Vandaag is in het nieuws dat een andere milieuorganisatie dit spoor wil volgen bij een onherroepelijk vergunning voor een kolencentrale in Brabant, die wel gebouwd en in gebruik is. De organisatie doet een beroep op het feit dat het bedrijf een nieuwe vergunning heeft aangevraagd, omdat de centrale overgaat van kolen naar biomassa. Bij een wezenlijke wijziging van een bedrijf is in beginsel een nieuwe vergunning nodig. In dit geval is een doel van de wijziging: minder belasting van het milieu. Dat doet niet af aan het feit dat een nieuwe aanvraag voor een vergunning een nieuwe beoordeling vraagt. Het PAS biedt daarvoor geen kader meer. Kan de centrale beter kolen blijven stoken, op basis van de oude vergunning?