Op 30 april 2019 boog de Raad van State zich over de mogelijkheid om de afgeschreven windmolen te Reduzum, Friesland, te vervangen door een hogere. De gemeente Leeuwarden, die ik bijsta, wil meewerken aan dit initiatief van de bewoners. Provinciale regelgeving staat daaraan in de weg. Want daaruit volgt: geen nieuwe of hogere windmolens op land omdat dat niet mooi zou zijn in het landschap.

De zitting ging met name over de vraag of deze regelgeving verbindend (geldend) is. In de provinciale verordening Romte is geen enkele mogelijkheid opgenomen om een uitzondering te maken op het uitgangspunt, dat een windmolen op land niet mag worden vervangen door een hogere. De functie windenergie hoort niet op land thuis, maar in het water. Alle andere functies (zoals bedrijvigheid) in de verordening kennen wel één of meer uitzonderingsmogelijkheden op de uitgangspunten. In de verordening wordt niet gemotiveerd, waarom dat verschil er is. Bovendien is een oude uitzonderingsmogelijkheid voor windmolens in 2015 uit de verordening verdwenen, zonder dat het schrappen daarvan duidelijk is gemaakt door de provincie. Ook hiervoor ontbreekt een motivering. Dat maakt dit deel van de verordening naar mijn mening niet geldend, zodat de provincie wel inhoudelijk moet beoordelen of de verhoging van deze molen wegens speciale omstandigheden kan worden toegestaan. 

Uiteindelijk gaat het om een molen, die er al 24 jaar tot tevredenheid van alle betrokkenen staat. De opbrengsten komen ten goede aan de gemeenschap via een stichting. Een nieuwe molen betekent meer rendement en minder geluid. Voor de gemeente is het opwekken van hernieuwbare energie belangrijk beleid. Ook de provincie heeft ten behoeve van het klimaat het opwekken van duurzame energie hoog in het vaandel staan. Maar wil geen windmolens op land. 

De uitspraak van de Raad van State wordt niet voor 19 juni 2019 verwacht.